Μου αρέσουν οι απολογισμοί. Με βοηθάνε να κλείσω κύκλους. Και μια και ξέρετε ότι μου αρέσουν και τα παραμύθια, ας πούμε αυτή την ιστορία σαν ένα παραμύθι. Aς γράψω λοιπόν ένα παραμύθι για τον Σύλλογο, μια και ο κύκλος αυτός έκλεισε για μένα πριν λίγες μέρες και θα ήθελα να γράψω εγώ δυο λόγια για όλο αυτό, μια και ξεκίνησε με δική μου πρωτοβουλία και φεύγω και με τη θέλησή μου. Και να ξέρετε ότι είναι ένα παραμύθι – χρονολόγιο με νεράιδες, κακές και καλές μάγισσες και δράκους.

Πηγές μου για το παρακάτω κείμενο είναι:

• Η ομάδα του Facebook: Και στην Ελλάδα αγαπάμε το Πάτσγουορκ
• Η Σελίδα του Ελληνικού Συλλόγου Πάτσγουορκ και
• το δικό μου blog Mania for Quilts.

Σημείωση: Δυσκολεύτηκα πολύ να συγκεντρώσω ημερομηνίες και φωτογραφίες, μια και η βάση μου ήταν η ομάδα του Facebook που αναφέρεται παραπάνω και η πλατφόρμα αυτή δεν συνεργάζεται καλά, όταν κάποιος θέλει να πάει τόσο πίσω. Γι αυτό αν κάτι μου ξέφυγε ή γράφτηκε σε λάθος χρονική σειρά, ζητώ συγγνώμη. Επίσης, να διευκρινίσω ότι όλες οι φωτογραφίες είναι ήδη δημοσιευμένες σε δημόσιες ομάδες, ωστόσο, αν κάποιος θέλει να αφαιρέσω τη φωτογραφία του, παρακαλώ πολύ να μου το πει.

2009

Ξεκινάω την ιστορία μου λίγο νωρίτερα από τη δεκαετία, μια και αυτή η ιστορία είναι παράλληλη με την ιστορία του Συλλόγου ή μάλλον ο Σύλλογος γεννήθηκε μέσα από αυτή την ιστορία. Το 2009 λοιπόν βρέθηκα μπροστά στο Πάτσγουορκ τελείως κατά τύχη. (Ανοίγω παρένθεση και γράφω ότι έκανα ό,τι άλλη χειροτεχνία μπορούσε κάποιος να φανταστεί από τα μικρά μου χρόνια. Παρόλα αυτά το ράψιμο το απέφευγα μετα βδελυγμίας. Μια και έχοντας μεγαλώσει σε ένα σπίτι με τη μαμά μου μοδίστρα (από κοντά και η θεία μου), είχα εξαναγκαστεί να μάθω τα πάντα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μεγαλώνοντας να κάνω όλα τ’ άλλα εκτός από αυτό. Θυμάμαι, όταν πήγαινε η κόρη μου στο σχολείο κι από μόνη της είχε μάθει δυο πράγματα από τις γιαγιάδες, της έδινα τότε 5 δραχμές για να ράψει ένα κουμπί.)

Και ξαφνικά παρακολουθώντας ένα μάθημα φελτ στο Kangaroo, (που ήταν το κατάστημα της Σόφης Βαμβακά, στην οποία οφείλουμε τη διατήρηση και ανάπτυξη των χειροτεχνιών γενικά, στα δύσκολα γι’ αυτά τα μαγαζιά χρόνια, που ελάχιστες ασχολούμασταν), βρέθηκε μπροστά μου μια τσάντα φτιαγμένη με πάτσγουορκ, που μόλις την είδα, εκστασιάστηκα και είπα, αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου από εδώ κι εμπρός. Δασκάλα μου η ΜΒ, η οποία μου έχει απαγορεύσει να χρησιμοποιώ το όνομά της, αλλά δεν μπορώ να μην το κάνω έστω και με τα αρχικά, γιατί μου άνοιξε έναν δρόμο σημαντικό μπροστά μου (άλλη ιστορία αυτή που δεν θα την πω όμως).

(Ανοίγω και πάλι παρένθεση να σας πω ότι αυτή η τσάντα ήταν φτιαγμένη με εξάγωνα, τα οποία στη συνέχεια εγώ ποτέ δεν αγάπησα. Τα έμαθα μόνο και μόνο για να τα διδάσκω, Δυστυχώς δεν έχω κάποια φωτογραφία από την τσάντα αυτή να σας δείξω. Και το λέω, γιατί όταν μετά από χρόνια την ξαναείδα μπροστά μου, είπα καλά είναι δυνατόν να εκστασιάστηκα με αυτή την τσάντα; Χαχα)

Εκανα λοιπόν τα πρώτα 10 μαθήματα εκεί και μετά πορρώθηκα τόσο πολύ που άρχισα να παρακολουθώ πολλά μαθήματα διαδικτυακά.

2011

Ταυτόχρονα προσπαθώ να βρω άλλα άτομα που ασχολούνται με το πάτσγουορκ και τον Νοέμβριο του 2011, χωρίς να έχω ιδέα από το πώς λειτουργεί το Facebook, καταλαβαίνοντας όμως ότι είναι το μέλλον, φτιάχνω μια ομάδα στο Facebook, που λέγεται “Και στην Ελλάδα Αγαπάμε το Πάτσγουορκ“. Δειλά – δειλά αρχίζουν να μαζεύονται εκεί οι πρώτες συμμετοχές. Η Κατερίνα Ντοβίνου, με την οποία γνωριζόμασταν από ομάδες πλεξίματος είναι από τα ιδρυτικά μέλη και γίνεται τότε και διαχειρίστρια της σελίδας. Αρχίζουμε να βρισκόμαστε σε διάφορα σημεία της Αθήνας και να ανταλλάσουμε απόψεις. Παλιές και καινούργιες στο πάτσγουορκ.

2013

Φεύγω από τη δουλειά μου και ψάχνοντας τη συνέχεια, αποφασίζω να ασχοληθώ με αυτό που αγαπώ πιο πολύ απ’ όλα. Τις χειροτεχνίες. Ερχομαι σ’ επαφή αρχικά με το ftiaxto.gr, αφού έχω διαπιστώσει ότι πουλάνε υλικά για πάτσγουορκ, αλλά δεν έχουν καθόλου υλικό γι’ αυτό, μέσα στο μοναδικό τότε για την Ελλάδα site για χειροτεχνίες.

Προσφέρομαι να αρθρογραφήσω για το πάτσγουορκ, χωρίς οικονομική απολαβή, αλλά με μόνη ανταμοιβή την αναγνωριστικότητα που μου προσέφερε το site και που τον καιρό εκείνο μου ήταν ιδιαίτερα πολύτιμη. Ακόμα θα βρείτε τα άρθρα μου εκεί στις παλιότερες σελίδες που αφορούν το πάτσγουορκ. Στη συνέχεια, άρχισα να κάνω μαθήματα πάτσγουορκ σε καταστήματα που πουλούσαν υλικά. Τότε ήταν η χρυσή εποχή που “ανέβαιναν” οι χειροτεχνίες λόγω του Διαδικτύου. Κι εγώ έβρισκα άφθονο υλικό στο εξωτερικό για να διαβάζω και να μαθαίνω τα πάντα γύρω από αυτή την τέχνη.

Με την Κατερίνα Ντοβίνου ανακαλύπτουμε την ομάδα της Αργαλαστής. Ενώ παράλληλα υπάρχει ομάδα στη Σπάρτη και υπήρχε και στη Θεσσαλονίκη.

Η ομάδα στο Facebook εξακολουθούσε να μεγαλώνει….

2014

Μέσα από την ομάδα είχε γεννηθεί η ανάγκη να γίνει κάτι συλλογικό. Σκεφτήκαμε λοιπόν να κάνουμε ένα Ελληνικό πάπλωμα και μέσα από την ομάδα έγινε και η πρόσκληση.

Τον Μάιο του 14 μαζευτήκαμε σε έναν χώρο που προσέφερε τότε μαθήματα στο Θησείο, τους Κύκλους για να συζητήσουμε και να μαζέψουμε τα τετράγωνα του παπλώματος.

Τον Ιούνιο του 2014 (ως ομάδα πάντα) μαζευτήκαμε για να γιορτάσουμε την Ευρωπαϊκή Ημέρα Πάτσγουορκ σε ένα καφέ στην Πλατεία Μητροπόλεως αλλά και για να παρουσιάσουμε το Ελληνικό μας πάπλωμα, που είχα στο μεταξύ ενώσει και το οποίο έκτοτε έγινε και σήμα κατατεθέν του Συλλόγου.

Τον Αύγουστο του 2014 πήγα στην έκθεση στο Μπέρμινγχαμ για να πάρω μια γεύση από το τι γίνεται στην Ευρώπη με αυτό που τα προηγούμενα 5 χρόνια μου είχε πάρει τα μυαλά. (Μπορείτε να βρείτε τη σχετική ανάρτηση εδώ). Όσες έχουν πάει εκεί ξέρουν ότι πρόκειται για μια τεράστια για τα Ελληνικά δεδομένα έκθεση, όπου εκτίθενται έργα απ’ όλη την Ευρώπη και ταυτόχρονα υπάρχει και μια μεγάλη αγορά με σχετικά πράγματα. Περιδιαβαίνοντας λοιπόν εκεί, και χωρίς να έχω την παραμικρή σχετική ιδέα, βρέθηκα μπροστά στον χώρο της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Ψάχνω από εδώ, ψάχνω από εκεί πουθενά η Ελλάδα. Ήταν τον καιρό που μας είχαν βάλει κάτω και μας χτυπούσαν αλύπητα όλοι στην Ευρώπη για τα οικονομικά. Δεν μπόρεσα να το καταπιώ με τίποτα αυτό, το ότι δλδ δεν εκπροσωπούμασταν εκεί.

Εχοντας ήδη εντοπίσει με την Κατερίνα Ντ. και μερικές μελισσοπαρέες στην Ελλάδα (Θεσσαλονίκη, Ραφίνα με την πολυαγαπημένη μου Μαίρη Καλεμκερή, Σπάρτη και Αργαλαστή), όπως προείπα, προσπαθούσα να βρω έναν τρόπο να εκπροσωπηθούμε στο εξωτερικό. Ήρθα σε επικοινωνία με την τότε Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και μου είπε ότι η συμμετοχή της Ελλάδας προβλεπόταν στο Καταστατικό τους, αρκεί να είχαμε έναν Εθνικό Σύλλογο. E αυτό ήταν και το πιο δύσκολο!

Ευτυχώς στην αρχή υπήρξε μεγάλος ενθουσιασμός και βρέθηκαν δίπλα μου άτομα που στήριξαν τόσο οικονομικά όσο και με την παρουσία τους το όλο εγχείρημα.

Απειρες ευχαριστίες στην Κατερίνα και τον Σταύρο Ντοβίνο που έβαλαν πλάτη με όλα τα νομικά θέματα και τα διαδικαστικά που μας πήραν δυο χρόνια. Η Κατερίνα ασχολήθηκε πάρα πολύ τον καιρό εκείνο και με τη διαχείριση της ομάδας, που όλο και μεγάλωνε.

Εγώ συνέχιζα την αρθρογραφία, όπου μπορούσα και μου δινόταν η ευκαιρία να προωθήσω το πάτσγουορκ (τόσο διαδικτυακά, όσο και στο περιοδικό Creativity). Ξαφνικά, σκέφτομαι τότε ότι όλη αυτή η δουλειά που έχω κάνει είναι στον αέρα κι έτοιμη να γίνει αντικείμενο αντιγραφής από κάποιους καλοθελητές. Κι εκεί μου μπαίνει η ιδέα του βιβλίου. Εχοντας την τεχνογνωσία από τη δουλειά μου στην Τράπεζα, άρχισα να δουλεύω παράλληλα για να γίνουν όλα αυτά βιβλίο.

Καλεσμένη από το ftiaxto.gr κάνω την πρώτη παρουσίαση για Πάτσγουορκ στη Χειροτέχνικα, ενώ η ομάδα έχει παρουσία και στη Χειροτέχνικα της Θεσσαλονίκης και του Ηρακλείου Κρήτης. Τότε μαζέψαμε και τις πρώτες υπογραφές για την ίδρυση του Συλλόγου. (Η πρώτη φωτογραφία από το Ηράκλειο της Κρήτης και οι υπόλοιπες από την Αθήνα ). Και εκεί ήταν που μας γνώρισε πολύς κόσμος.

2015

Ξεκινάει τον Ιανουάριο του 15 η πρώτη ανταλλαγή μέσα στην ομάδα με θέμα τα “Σπιτάκια”. (Μπορείτε να βρείτε αναλυτικά τι στέλναμε κάθε μήνα στο blog μου, αν πάτε πίσω στο 2015, μια και κάθε μήνα με την άδεια όσων συμμετείχαν έκανα μια ανακεφαλαίωση του μήνα – πάντα σε μορφή παραμυθιού. Επίσης, μπορείτε να βρείτε και τις αλλες ανταλλαγές που έγιναν μέσα στην ομάδα και είχαν ενδιαφέρον).

Επιτέλους τελειώνουν οι διαδικασίες και ο Σύλλογος αποκτά νομική οντότητα. Γίνονται οι πρώτες εκλογές τον Μάιο του 2015 και ξεκινάμε την πορεία μας. Ε μόλις έγινε ο Σύλλογος βγήκαν και τα μαχαίρια, όπως πολλοί ξέρετε. Αρχισαν παρατηρήσεις του τύπου: ” Μα ο Σύλλογος ήταν ιδέα της τάδε…” Η απάντηση ήταν: ” ε και γιατί δεν τον έκανε τόσα χρόνια που κάνει πάτσγουορκ, πριν το ανακαλύψω εγώ;” Ξαφνικά έγινα σε προσωπικό επίπεδο το κόκκινο πανί για πάρα πολύ κόσμο, γιατί είχα καταφέρει με τη στήριξη ανθρώπων που είχαν όραμα, να κάνουμε μέσα σε λιγότερο από δυο χρόνια, αυτό που άλλοι σκέφτονταν δεκαετίες πριν και δεν τολμούσαν καν να ξεκινήσουν, αλλά παρόλα αυτά θεωρούσαν το πάτσγουορκ στην Ελλάδα κτήμα τους και προσωπική τους υπόθεση. Μέχρι και που προσφέρθηκα να μη γίνω Πρόεδρος μήπως και οι παλιότερες ακολουθήσουν. (Εξαιρώ τη μία και μοναδική από τις παλιές -ΑΚ- που μας γνώρισε κι εμένα και τον Σύλλογο και ήταν και είναι πάντα κοντά μας). Η Τιτίκα Φιλντίση που είχε πάρει τις περισσότερες ψήφους σε εκείνες τις εκλογές δεν το δέχτηκε, αναγνωρίζοντας τη συνολική προσπάθειά μου κι έτσι οι παλιές μας γύρισαν οριστικά την πλάτη. Πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο με εμένα Πρόεδρο, την Τιτίκα Φιλντίση Αντιπρόεδρο, την Κατερίνα Ντοβίνου Γραμματέα, τη Γιώτα Αργυροπούλου Ταμία και την Κατερίνα Ιωάννου μέλος.

(Ανοίγω πάλι παρένθεση και γράφω ότι όλα όσα λέω συνοδεύονται από γραπτά κείμενα που έχω στη διάθεσή μου).

Ο Σύλλογος όμως ήρθε για να μείνει. Και πάλι με βοήθεια της οικογένειας Ντοβίνου, βρέθηκε η έδρα του στα Εξάρχεια με ένα συμβολικό ενοίκιο. Οι φωτογραφίες από τα εγκαίνια

Ξεκινήσαμε να κάνουμε μαθήματα για να διαδώσουμε τα όσα ξέραμε (παρακάτω φωτογραφίες από τα μαθήματα στην έδρα μας).

Τον Ιούλιο του 2015 ο Σύλλογος αποκτά διαδικτυακή παρουσία.

Τον Δεκέμβριο του 2015 κάναμε τη Χριστουγεννιάτικη γιορτή μας για πρώτη φορά στα γραφεία μας. Ολα τα μέλη έφεραν ένα χειροποίητο στολιδάκι για το δέντρο μας και ένα μικροδωράκι για την ανταλλαγή μας.

Ταυτόχρονα αρχίζουμε και μαζεύουμε ασπροκόκκινα τετράγωνα για να κάνουμε άλλο συλλογικό έργο (τα τετράγωνα υπάρχουν ακόμα στην αποθήκη που φυλάσσονται τα πράγματα του Συλλόγου).

Παράλληλα, αρχίζουμε δειλά – δειλά να κάνουμε και σκέψεις για εκθέσεις σε άλλους χώρους.

2017

Εκδίδεται το βιβλίο μου “Πάτσγουορκ και Quilting αλά Ελληνικά”, που είναι το πρώτο βιβλίο με το θέμα αυτό στα Ελληνικά και εξακολουθεί ναι ειναι το μόνο.

Τον Μάρτιο και τον Οκτώβριο του 2017 είχαμε τρανταχτή παρουσία στη Χειροτέχνικα στη Hellexpo, μια και κάναμε μια συνεργασία με το Ηλιτόμηνο για να φτιάξουμε και να τους δώσουμε παπλωματάκια και σκουφάκια για τα προωράκια και πέρασε πολύς κόσμος από το περίπτερό μας. Ο Προκόπης μας ως προωράκι έφτιαξε κι αυτός τα δικά του.

Τον Αύγουστο του 2017 πηγαίνω στο Μπέρμινγχαμ για να παρουσιάσω τον Σύλλογό μας στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία. Μπορείτε να δείτε εδώ την παρουσίαση που έκανα και παρακάτω την οικογενειακή φωτογραφία που βγάλαμε στο τέλος της ημέρας όπως γίνεται κάθε φορά. Το βλέπετε το χαμόγελό μου; Ο δικός μου στόχος είχε επιτευχθεί!!!!!

Τον Οκτώβριο του 2017 κάνουμε την πρώτη μας εκδρομή ως Σύλλογος και επισκεπτόμαστε τη Σπάρτη και τη μελισσοπαρέα της.

Τα μαθήματα συνεχίζονταν στον Σύλλογο.

2018

Εχουμε εκλογές κι εκλέγεται νέο Διοικητικό Συμβούλιο.

Τον Μάιο γίνεται μια έκθεση στο Ιστορικό Υφαντουργείο, προκειμένου να επιλεγούν τα έργα που θα σταλούν στο Μπέρμινγχαμ την πρώτη μας εκείνη χρονιά. Παρακάτω βλέπετε όλα τα έργα που υποβλήθηκαν.

Επιλέγονται και στέλνονται τα πρώτα έργα στην έκθεση του Μπέρμινγχαμ και η χαρά όλων ήταν μεγάλη. Η δική μου, θα μου επιτρέψετε να πω ακόμα μεγαλύτερη, μια και αυτός ήταν ο στόχος μου από την αρχή.

Τα πρώτα έργα που στάλθηκαν για το θέμα ΟΡΙΑ ήταν αυτά.

ενώ για το θέμα ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ μας εκπροσώπησε η Κική Παπαδοπούλου (πάτσουορκ) με την Τιτίκα Φιλντίση (καπιτονάρισμα), με το παρακάτω έργο.

Τα μαθήματα στην έδρα του Συλλόγου συνεχίζονται,

όπως και οι εκθέσεις.

Τον Οκτώβριο κάνουμε έκθεση στη Χαλκίδα, στο κτίριο του Παλιού Δημαρχείου.

Κόσμος πάει κι έρχεται στον Σύλλογο και στη Διοίκησή του. Παρέες φτιάχνονται, διαλύονται και πάλι από την αρχή. Μήπως έτσι δεν είναι η ζωή;

2019

Η χρονιά αυτή ήταν η καλύτερη για τον Σύλλογό μας, δύσκολη για μένα.

Χειρουργούμαι με καρκίνο του μαστού τον Ιανουάριο και παρά το γεγονός ότι θέλησα να παραιτηθώ, γιατί δεν ήξερα τι είχα μπροστά μου, τα άλλα μέλη δεν με άφησαν και ανέλαβαν όλο το βάρος μέχρι να ολοκληρωθεί η θεραπεία μου.

Παράλληλα, φτιάχνουμε τα πρώτα μαξιλαράκια καρδιές, ιδέα που πήραμε από τον Πολωνικό Σύλλογο, όταν η ομόλογή μου μου έστειλε δυο μαξιλαράκια για την ανάρρωσή μου και μου είπε ότι ο Σύλλογός τους έραβε για όλη την Πολωνία. Να σημειώσω ότι αυτή είναι μια δράση που συνεχίστηκε μέχρι πρόσφατα κι έχουμε δώσει περίπου 1500 μαξιλάρια σε διάφορα Νοσοκομεία αλλά και στο Αλμα Ζωής.

Τον Μάιο και Ιούνιο του 2019 γίνεται η πρώτη μας έκθεση στο Μουσείο Αγγελικής Χατζημιχάλη, όπου έρχονται όλα τα έργα που εκτέθηκαν τον προηγούμενο χρόνο στο πλαίσιο στης Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας – Ελληνικά και ξένα. Ετσι ξεκινάει και η συνεργασία μας με το Μουσείο.

Τον Αύγουστο το 2019 με την πολύτιμη βοήθεια της Δέσποινας Φανουράκη, που ανέλαβε όλο το βάρος της έκθεσης, έγινε μια έκθεση στην Ιεράπετρα της Κρήτης.

και τον Σεπτέμβριο με τη βοήθεια της Αθηνάς Κυρτάτα και της Εφης Ραπτάκη στη φιλόξενη αίθουσα της γκαλερί Αδαμαντία στην Ανδρο .

όπου έγιναν μαθήματα σε μικρούς και μεγάλους.

2020

Ο κορονοϊός που τα αλλάζει όλα. Αφήνουμε την έδρα μας, λόγω των συνθηκών και κλεινόμαστε στα σπίτια μας.

Εγώ, σε προσωπικό επίπεδο και χωρίς να έxω καμια ιδέα από το You Tube, αρχίζω να κάνω ζωντανά βιντεάκια με ράψιμο (όχι για λογαριασμό του Συλλόγου), σκεπτόμενη κυρίως τις μαθήτριές μου που ήταν μόνες σε ένα σπίτι. Πολλές οι δυσκολίες, αλλά άλλος ένας δρόμος άνοιξε. Ο Σύλλογος άρχισε κι εκείνος να κάνει διαδικτυακά μαθήματα και αυτό μόνο καλό ήταν, γιατί έτσι μπορούσαμε να προσεγγίσουμε και άτομα εκτός της Αθήνας. Η Σάντρα Κορωνάκη το πήρε επάνω της όλο αυτό στην αρχή. Το πρώτο διαδικτυακό μάθημα έγινε από τη Σάντρα τον Οκτώβριο του 2020 και ήταν αυτό.

Τον καιρό εκείνο, ο Σύλλογος έφτασε στο παρά τσακ να διαλυθεί. Εγώ είχα φτάσει στα όρια της κατάρρευσης από κούραση (για δικούς μου λόγους) και δεν μπορούσα αλλά και δεν ήθελα άλλο να είμαι Πρόεδρος. Η ΚΙ που ήταν ιδανική γι αυτή τη θέση, τελευταία στιγμή έκανε πίσω, όπως άρνήθηκε και η ΜΧ, στην οποία απευθύνθηκα προσωπικά και είχε τις δυνατότητες να το κάνει, αν και ήταν εκτός Συλλόγου. Τότε η Σάντρα Κορωνάκη το πήρε όλο επάνω της λέγοντας ότι “δεν έχουμε κάνει τόση δουλειά για να τα τινάξουμε τώρα στον αέρα”. Εγινε λοιπόν Πρόεδρος και ηγήθηκε της επόμενης “διαδικτυακής” εποχής του Συλλόγου. Απέραντα ευχαριστώ για τη συμβολή της τη στιγμή εκείνη! Και κάπως έτσι τελειώνουν τα 5 χρόνια της Προεδρίας μου και ξεκινούν τα 5 χρόνια της Σάντρας σε πείσμα όσων πίστεψαν ότι ο Σύλλογος θα διαλυθεί.

Δεν γίνονται τη χρονιά εκείνη οι ευρωπαϊκές εκθέσεις.

2021-2022 – 2023 – 2024 και μέχρι τέλος Οκτωβρίου του 2025

Για την 5ετία αυτή το χρονολόγιο γίνεται πολύ συνοπτικό μια και από τη θέση της Αντιπροέδρου δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με τα επιμέρους θέματα. Πρόεδρος ήταν, όπως είπαμε η Σάντρα που το πήρε όλο επάνω της και ο Σύλλογος το διάστημα αυτό λειτουργησε κυρίως με τα διαδικτυακά μαθήματα και εκθέσεις, όπως αυτές διαμορφώθηκαν και επιτράπηκαν στο μέτρο που επέτρεψε ο κορωνοϊός. Λεπτομέρειες θα βρείτε στην ιστοσελίδα του Συλλόγου που ενημερώνεται τακτικά.

Εκλογές έγιναν πάλι την Ανοιξη του 2024 και την Προεδρία ανέλαβε η Ελένη Σαραντόγλου. Τα μαθήματα συνεχίστηκαν και συνεχίζονται και αυξήθηκαν, κυρίως χάρη στην Σάντρα και την Ελένη όλο αυτό το διάστημα.

Και κάπου εδώ θα έπρεπε κανονικά να κλείσω το παραμύθι λέγοντας “κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”, μέχρι που μια μέρα του 2024 ξύπνησα και είδα μπροστά μου έναν δράκο. Γιατί κι αυτό εγώ έμελλε να το ανακαλύψω. Ποιος θα μπορούσε ποτέ να πιστέψει ότι ένας Σύλλογος μικρός σαν τον δικό μας θα γινόταν αντικείμενο οικονομικής κατάχρησης. Κι όμως το ζήσαμε και αυτό. Κι έγινε κι εδώ προσπάθεια συγκάλυψης (μια και είναι της μόδας η λέξη!!!!). Κι εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και τον γάιδαρο που λέει η παροιμία. Αλλά σταματάω εδώ, γιατί για καλή μας τύχη είχαμε κοντά μας την Ελένη Κατσίρου στη θέση της Ταμία, άξια όσο και η πρώτη μας Ταμίας – Γιώτα Αργυροπούλου- που τα βρήκε όλα με το Ν και με το Σ και ξανάβαλε μια τάξη στον Σύλλογο με τη συνδρομή όλου του ΔΣ.

Και βέβαια εδώ θέλω να δώσω άπειρα προσωπικά ευχαριστώ στα τωρινά μας μέλη που έβαλαν πλάτη και με τις δωρεές τους δεν άφησαν αυτή τη δεύτερη φορά να διαλυθούμε., πράγμα που χωρίς τη συμβολή τους θα ήταν αναπόφευκτο, μια και το Ταμείον ήταν τελείως μείον και δεν μπορούσαμε να στείλουμε ούτε ένα πακέτο.

Κι έτσι λοιπόν, διεκπεραιώνοντας με τη συμμετοχή μας η Σάντρα κι εγώ στο ΔΣ κι αυτό το δύσκολο καθήκον, βάζω εδώ την τελεία μου και φεύγω από το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλογου παραμένοντας απλό μέλος. Και όχι δεν θα δεχτώ τίτλους Επίτιμης Προέδρου. Είμαι κατασταλαγμένη σε αυτό. Και μια κι έχω γράψει τα πάντα-όλα μέχρι τώρα με απόλυτη αλήθεια και δικαιοσύνη, θα ήθελα να εκφράσω την πίκρα της τελευταίας στιγμής που αφορά τη γραπτή αναγγελία της παραίτησής μας στο μπλογκ του Συλλόγου, που έγινε ξερά και απρόσωπα, όπως γίνεται μόνο όταν υπάρχει κάτι αρνητικό. Και ίσως και αυτό να ήταν η αφορμή για να κάνω αυτή την χρήσιμη, κυρίως για μένα, ανασκόπηση.

Θα ήθελα και πάλι να κλείσω με ευχαριστίες για όσους βρέθηκαν στον δρόμο μου και βοήθησαν να γίνει το όνειρό μου πραγματικότητα. Ευχαριστίες όμως και για τους άλλους και για τα εμπόδια που συνεχώς έβαζαν και με βοήθησαν να γίνω πιο δυνατή και να μάθω να μην ακούω τις φωνές τους. Ο δρόμος δεν ήταν εύκολος…..

Ο Σύλλογος συνεχίζει και πραγματικά εύχομαι μακροημέρευση. Εξάλλου ποιος δεν εύχεται τα καλύτερα για το παιδί του;

ΥΓ1. Μετά την ανακοίνωση του Συλλόγου, τη σχετική με την πικρία μου, λέω οτι θα συνεχίσωνα είμαι μέλος, όπως προείπα, του Συλλόγου με χαρά αυτή τη φορά.

ΥΓ2. Ταυτόχρονα με αυτή την ανάρτηση θα κλείσω και την Ομάδα “Και στην Ελλάδα αγαπάμε το Πάτσγουορκ”, η οποία έχει ατονήσει ούτως ή άλλως μια και δημιουργήθηκαν άλλες σχετικές ομάδες. Παρόλα αυτά εξακολουθεί και παραμένει η πολυπληθέστερη ομάδα Πάτσγουορκ στην Ελλάδα και θα αποτελεί πάντα τη βάση του πάτσγουορκ στην Ελλάδα με την έκταση που έχει πάρει πια.

Απάντηση Συλλόγου

“ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

“22 Νοεμβρίου, 2025

“Με αφορμή την ανάρτηση της Μάνιας Χατζηιωαννίδη με τίτλο «Η πρώτη δεκαετία του “Ελληνικού Συλλόγου Πάτσγουορκ και μια δεκαετία και λίγο παραπάνω από τη ζωή μου “συνυφασμένη με αυτό» , θα θέλαμε σαν νέο Δ.Σ. του Συλλόγου, να ευχαριστήσουμε θερμά τα “αποχωρήσαντα μέλη του Δ.Σ. την κα. Μάνια Χατζηιωαννίδη και την κα. Σάντρα Κορωνάκη “για την πολύτιμη προσφορά τους.

“Λυπούμαστε ειλικρινά αν η ανακοίνωση της παραίτησής τους και της συγκρότησης σε Σώμα “του νέου Δ.Σ.  φάνηκε λιτή και απρόσωπη και δεν αντανακλούσε την εκτίμηση που “νιώθουμε για εκείνες. Σίγουρα δεν ήταν πρόθεσή μας να φανεί απρόσωπη ή αρνητική, και “σε καμία περίπτωση δεν θέλαμε να μειώσουμε την μέχρι σήμερα προσφορά τους στον “Σύλλογό μας.

“Η συμβολή τους αναγνωρίζεται από όλες μας και θα συνεχίσει να αποτελεί σημείο “αναφοράς.

“Ευελπιστούμε ότι θα συνεχίσουν να στέκονται κοντά στο Σύλλογο και στο νέο Δ.Σ. ως “ενεργά μέλη, βοηθώντας μας με την πείρα τους να συνεχίσουμε το έργο που εκείνες “ξεκινήσαν.

“Τις ευχαριστούμε πολύ για την συνέπεια με την οποία υπηρέτησαν το Διοικητικό Συμβούλιο “όλα αυτά τα χρόνια και αναγνωρίζουμε το γεγονός πως αν δεν ήταν εκείνες στα ιδρυτικά “μέλη, πιθανότατα ο Σύλλογος δεν θα υφίστατο με την μορφή που έχει σήμερα.”

“Ο Σύλλογος είναι υπόθεση όλων μας και οφείλουμε όλες καλοπροαίρετα να τον στηρίζουμε “και να τον βοηθάμε, η κάθε μια ανάλογα με τις δυνατότητές της, για να συνεχίσει να “υπάρχει και να μας εκπροσωπεί τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.

“Με εκτίμηση,

“Τα μέλη του Δ.Σ.”

Και για να κλείσω όμορφα και αισιόδοξα βάζω και μερικές ανακατεμένες φωτογραφίες από καλές στιγμές, γιατί ήταν πολλές και αυτές!!!!