Και μετά ήρθε στη ζωή μας ο Προκόπης και μπήκε κι αυτός στο φούξια καρότσι, γιατί στο μεταξύ ήρθε και η κρίση.

Μια μέρα που τον είχα εγώ με το καρότσι πηγαίνοντας για το εξοχικό μας, τον είδε μια κυρία και χωρίς να τον προσέξει ούτε αυτόν ούτε τα ρούχα του θεώρησε ότι ήταν κορίτσι…. Εκνευρίστηκα τόσο πολύ, γιατί ομολογώ κι εμένα δε μου άρεσε το φούξια πια, που μόλις φτάσαμε, ξηλώσαμε με τον άντρα μου το καρότσι στα εξ ών συνετέθη και με λίγο τζην ύφασμα που είχα εκεί και τη Singer μηχανή της μητέρας μου της δεκαετίας του 50 ξεκίνησα να το ξαναφτιάχνω. Έλα όμως που και η μηχανή χάλασε και χρειάστηκε να τελειώσω όλο το κάθισμα στο χέρι……………. Τέλος πάντων, το τελείωσα (μόνο το κάθισμα εννοείται χωρίς μηχανή) και ο μικρός μπήκε στο τζηνένιο καρότσι του.